Ακούγοντας "You got another thing coming" από Judas Priest και στάζοντας σάλια στο σόλο,
είπα να κάνω ένα από τα πιο χαρούμενα και ταυτόχρονα προβληματισμένα post μου. Αυτό το post είναι πιο παιδικό και ξέγνοιαστο από τα υπόλοιπα, οπότε μην περιμένετε εξαιρετικά προσεγμένο λόγο, ή περίπλοκες εκφράσεις. Επίσης θα ακολουθήσει αργότερα post σχετικά με την σημερινή νεολαία. Το παρακάτω κείμενο εμπεριέχει την άποψη μου και μόνο. ~
(Μπορεί να είναι λίγο μικρό, αλλά είναι αρκετό για να σε οδηγήσει τρέχοντας στο φωτογραφικό άλμπουμ του 1990-2000. -και κάτι ψιλά- )
Παιδιά των 90's. Πιθανότατα οι περισσότεροι ξέρετε, θυμάστε και νοσταλγείτε αυτές τις εποχές.
Της αθωότητας, της αλάνας, αυτής της εθιστικής μαλακίας --------------------->
την οποία ποτέ δεν αφήναμε από τα χέρια μας, εκτός από όταν ερχόταν η ώρα για φαγητό, παιχνίδι στην αλάνα, ή εκείνα τα τερατώδες ζωάκια με τους ήχους του ρόμποκοπ, που πνίγονταν στα ίδια τους τα κακά. Ναι, ξέρετε ποιά λέω. Tamagochi. Αυτά τα αυγά με βούλες, που κουβαλούσατε παντού και από τις τσέπες σας ακουγόταν το δαιμονισμένο κλαψούρισμα του γατοκοκοροσκυλακόσαυρο από την έβδομη πύλη της κολάσεως. Εμένα προσωπικά με τρομοκρατούσαν.
Τα 90's αποτελούσαν την πιο όμορφη παιδική ηλικία. Παρ'όλες τις χρηματικές δυσκολίες, τις πολιτικές διαμάχες και τα Tamagochi, όλοι περάσαμε μία υπέροχη παιδική ηλικία, γεμάτη ξεγνοιασιά, χαρά, γέλια, παιχνίδια και αγάπες. Μπορώ να πω πως είμαι παραπάνω από περήφανη που ανήκω σε αυτή την κατηγορία.
Να σε τραβολογούν σε κάθε ελεύθερο κάμπινγκ στην Ελλάδα, να κοιμάσαι σε μία σκηνή με όλη σου την οικογένεια, να τραγουδάτε γύρω από την φωτιά και να πέφτετε για ύπνο Hotel California φάση. Εσύ, το Sleep-in bag σου (τότε "Σλιπινμπαγκ" και όποιος δεν πάθαινε όγκο στην γλώσσα προσπαθώντας να το προφέρει ήταν ήρωας) τα αστέρια και η άμμος. Να είσαι σπίτι και να μην σκέφτεσαι πότε θα διαβάσεις για να πας σχολείο, μα πως δεν θα διαβάσεις, θα πας σχολείο, θα παίξεις ξύλο με όλη την τάξη στην πλάκα, μετά παιχνίδι έξω στην γειτονιά μέχρι να βγει η κυρα-Κατίνα (όνομα και πράγμα της γειτονιάς, σταθερή αξία ) να σκούζει "Βρε αναθεματισμένα, μεσημεριάτικα βρήκατε να παίξετε κλέφτες και αστυνόμους? " Και να απειλεί να φωνάξει την μάνα σου (όχι να την πάρει τηλέφωνο, απλά να αρχίσει να ουρλιάζει από το μπαλκόνι το όνομα της.)
Να γυρνάς από το σχολείο, να παίρνεις το μπολ με το φαΐ από το σπίτι και να πηγαίνεις στην παιδική (που ποτέ δεν το λέγαμε παιδική χαρά ολόκληρο) και να το μοιράζεσαι με τα άλλα παιδιά.
Το να κάθεσαι σπίτι και να βλέπεις όλες εκείνες τις σειρές που τώρα δεν παραδέχεσαι πως λάτρευες.
Αυτό αγαπητοί μου, είναι το παιδί των 90's.
Εκείνες οι σειρές.... Αυτή την στιγμή θυμάμαι μόνο αυτές. (Γράψτε στα comment το αγαπημένο σας.) Μπόλεκ και Λόλεκ, Πόκεμον, Πάουερ Ρέιντζερς (μία από τα χιλιάδες παραλλαγές.) Θαντερκατς, Ντέξτερ και....
...Το πιο απαίσιο, τρομακτικό, και υπερβολικά γνωστό, τα Teletubbies. ------------------->
Αυτό το βδέλυγμα της τηλεόρασης, που βεβήλωνε κάθε παιδί, και ταυτόχρονα δεν μπορούσε κανείς να σταματήσει. Κάτι σαν την Ντόρα με συμβόλαιο με τον σατανά. (Και όχι, δεν αναφέρομαι στη Μπακογιάννη. )
Θυμάστε και εκείνα τα αντικείμενα που πουλούσαν τότε? Τα 90's ήταν αδιαμφισβήτητα η εποχή των πιο περίεργων προϊόντων. Πολλοί, ιδιαίτερα κορίτσια, θα θυμούνται τα "μηχανικά" μολύβια
με ανταλλακτικά μύτης που είναι τρομερά δύσκολο να περιγράψεις στους άλλους. --------------------------------------------------->
Χειρότερη πάντως, ήταν η μανία με τα φουντωτά στυλό με φιγούρες. Όντας αγανακτισμένος συμμαθητής, έτρωγα κι εγώ το πούπουλο του αιώνα , όλο το γκλίτερ από την αποθήκη της τίνκερμπελ, και ότι κακοφτιαγμένο αλλήθωρο φιγουρίνι από ταινία της Disney στην μούρη, και όλα αυτά από έναν και μόνο στυλό.-------------------------------------------------------->
Επίσης όλα τα θηλυκά θα θυμούνται σίγουρα την τρέλα με τις Hi-5. Αν και αυτές ήταν μετά από τα 90's, πιστεύω πως αξίζουν μία αναφορά, καθώς το μαλλιοτράβηγμα που έπεφτε για την πολυπόθητη θέση μιας από τις Hi-5 ήταν άξιο φιλονικιών και αμέριστου δόλου μεταξύ παρεών. Επιπροσθέτως, τα παιχνίδια με εκείνες τις Bradz/Bratz με το τεράστιο κεφάλι σε στύλ ET και τα χείλια που θύμιζαν αποτυχημένη πλαστική, όπως και τα παιχνίδια με την Μαμά, τον Μπαμπά, την Κουμπάρα-ο, Τους Συμπέθερους και τις Συμπεθέρες, όπως και τον κακό κλέφτη/απαγωγέα/μπαμπουίνο(?) που έκλεβε τα παιδιά της οικογένειας ή τα λεφτά τους. Περιττό να προσθέσω πως είχα πάντα την θέση του απαγωγέα, άγνωστη η αιτία αυτού.
Κάτι άλλο αξιοσημείωτο ήταν ο πόλεμος με τα χαρούπια. Θαρρώ πως υπήρχαν και παραλλαγές με πορτοκάλια, λεμόνια, γκρέιπφρουτ, ελιές, ακόμα και πέτρες. Αλλά ως παιδί της Δυτικής Αττικής κι εγώ θα δηλώσω πως οι Ελιές και οι Χαρουπιές αποτέλεσαν την αρχή αυτού του επίπονου μα διασκεδαστικού παιχνιδιού. Το πόσες μελανιές, αίματα, γραντζουνιές και ουρλιαχτά απάρτιζαν το παιχνίδι εξαρτιόταν αποκλειστικά από εσένα.
Όπως και το ξέγνοιαστο κρυφτό στην γειτονιά μέχρι τις 11:30 το βράδυ, όλα τα παιχνίδια είχαν κάτι κοινό. Κανένας δεν ανησυχούσε. Ο κόσμος δεν ήταν καλύτερος τότε, απλά ήταν πιο απλός. Μην μιλάς σε ξένους, να είσαι πάντα με παρέα, μένε πάντα κοντά στην γειτονιά. Και κανένας δεν διαφωνούσε. Γιατί τότε, η γειτονιά, τα στενοσόκακα και οι γωνίες, το κάθε σπίτι και το κάθε δέντρο, ήταν σαν ένας καινούργιος κόσμος που ποτέ δεν βαριόσουν. Ποτέ δεν είχαμε ανάγκη Wii, PS3 PSP και έναν τετραπύρινο υπολογιστή με κάρτα γραφικών τελευταίας τεχνολογίας για να περάσουμε καλά. Είμασταν ευτυχισμένα. Είμαστε τα παιδιά των 90's -και κάτι-.
Εύχομαι να σας άρεσε το ανέμελο αυτό post.
Peace out~
είπα να κάνω ένα από τα πιο χαρούμενα και ταυτόχρονα προβληματισμένα post μου. Αυτό το post είναι πιο παιδικό και ξέγνοιαστο από τα υπόλοιπα, οπότε μην περιμένετε εξαιρετικά προσεγμένο λόγο, ή περίπλοκες εκφράσεις. Επίσης θα ακολουθήσει αργότερα post σχετικά με την σημερινή νεολαία. Το παρακάτω κείμενο εμπεριέχει την άποψη μου και μόνο. ~
(Μπορεί να είναι λίγο μικρό, αλλά είναι αρκετό για να σε οδηγήσει τρέχοντας στο φωτογραφικό άλμπουμ του 1990-2000. -και κάτι ψιλά- )
Παιδιά των 90's. Πιθανότατα οι περισσότεροι ξέρετε, θυμάστε και νοσταλγείτε αυτές τις εποχές.
Της αθωότητας, της αλάνας, αυτής της εθιστικής μαλακίας --------------------->την οποία ποτέ δεν αφήναμε από τα χέρια μας, εκτός από όταν ερχόταν η ώρα για φαγητό, παιχνίδι στην αλάνα, ή εκείνα τα τερατώδες ζωάκια με τους ήχους του ρόμποκοπ, που πνίγονταν στα ίδια τους τα κακά. Ναι, ξέρετε ποιά λέω. Tamagochi. Αυτά τα αυγά με βούλες, που κουβαλούσατε παντού και από τις τσέπες σας ακουγόταν το δαιμονισμένο κλαψούρισμα του γατοκοκοροσκυλακόσαυρο από την έβδομη πύλη της κολάσεως. Εμένα προσωπικά με τρομοκρατούσαν.
Τα 90's αποτελούσαν την πιο όμορφη παιδική ηλικία. Παρ'όλες τις χρηματικές δυσκολίες, τις πολιτικές διαμάχες και τα Tamagochi, όλοι περάσαμε μία υπέροχη παιδική ηλικία, γεμάτη ξεγνοιασιά, χαρά, γέλια, παιχνίδια και αγάπες. Μπορώ να πω πως είμαι παραπάνω από περήφανη που ανήκω σε αυτή την κατηγορία.
Να σε τραβολογούν σε κάθε ελεύθερο κάμπινγκ στην Ελλάδα, να κοιμάσαι σε μία σκηνή με όλη σου την οικογένεια, να τραγουδάτε γύρω από την φωτιά και να πέφτετε για ύπνο Hotel California φάση. Εσύ, το Sleep-in bag σου (τότε "Σλιπινμπαγκ" και όποιος δεν πάθαινε όγκο στην γλώσσα προσπαθώντας να το προφέρει ήταν ήρωας) τα αστέρια και η άμμος. Να είσαι σπίτι και να μην σκέφτεσαι πότε θα διαβάσεις για να πας σχολείο, μα πως δεν θα διαβάσεις, θα πας σχολείο, θα παίξεις ξύλο με όλη την τάξη στην πλάκα, μετά παιχνίδι έξω στην γειτονιά μέχρι να βγει η κυρα-Κατίνα (όνομα και πράγμα της γειτονιάς, σταθερή αξία ) να σκούζει "Βρε αναθεματισμένα, μεσημεριάτικα βρήκατε να παίξετε κλέφτες και αστυνόμους? " Και να απειλεί να φωνάξει την μάνα σου (όχι να την πάρει τηλέφωνο, απλά να αρχίσει να ουρλιάζει από το μπαλκόνι το όνομα της.)
Να γυρνάς από το σχολείο, να παίρνεις το μπολ με το φαΐ από το σπίτι και να πηγαίνεις στην παιδική (που ποτέ δεν το λέγαμε παιδική χαρά ολόκληρο) και να το μοιράζεσαι με τα άλλα παιδιά.
Το να κάθεσαι σπίτι και να βλέπεις όλες εκείνες τις σειρές που τώρα δεν παραδέχεσαι πως λάτρευες.
Αυτό αγαπητοί μου, είναι το παιδί των 90's.
Εκείνες οι σειρές.... Αυτή την στιγμή θυμάμαι μόνο αυτές. (Γράψτε στα comment το αγαπημένο σας.) Μπόλεκ και Λόλεκ, Πόκεμον, Πάουερ Ρέιντζερς (μία από τα χιλιάδες παραλλαγές.) Θαντερκατς, Ντέξτερ και....
Αυτό το βδέλυγμα της τηλεόρασης, που βεβήλωνε κάθε παιδί, και ταυτόχρονα δεν μπορούσε κανείς να σταματήσει. Κάτι σαν την Ντόρα με συμβόλαιο με τον σατανά. (Και όχι, δεν αναφέρομαι στη Μπακογιάννη. )
Θυμάστε και εκείνα τα αντικείμενα που πουλούσαν τότε? Τα 90's ήταν αδιαμφισβήτητα η εποχή των πιο περίεργων προϊόντων. Πολλοί, ιδιαίτερα κορίτσια, θα θυμούνται τα "μηχανικά" μολύβια
με ανταλλακτικά μύτης που είναι τρομερά δύσκολο να περιγράψεις στους άλλους. --------------------------------------------------->
Επίσης όλα τα θηλυκά θα θυμούνται σίγουρα την τρέλα με τις Hi-5. Αν και αυτές ήταν μετά από τα 90's, πιστεύω πως αξίζουν μία αναφορά, καθώς το μαλλιοτράβηγμα που έπεφτε για την πολυπόθητη θέση μιας από τις Hi-5 ήταν άξιο φιλονικιών και αμέριστου δόλου μεταξύ παρεών. Επιπροσθέτως, τα παιχνίδια με εκείνες τις Bradz/Bratz με το τεράστιο κεφάλι σε στύλ ET και τα χείλια που θύμιζαν αποτυχημένη πλαστική, όπως και τα παιχνίδια με την Μαμά, τον Μπαμπά, την Κουμπάρα-ο, Τους Συμπέθερους και τις Συμπεθέρες, όπως και τον κακό κλέφτη/απαγωγέα/μπαμπουίνο(?) που έκλεβε τα παιδιά της οικογένειας ή τα λεφτά τους. Περιττό να προσθέσω πως είχα πάντα την θέση του απαγωγέα, άγνωστη η αιτία αυτού.
Κάτι άλλο αξιοσημείωτο ήταν ο πόλεμος με τα χαρούπια. Θαρρώ πως υπήρχαν και παραλλαγές με πορτοκάλια, λεμόνια, γκρέιπφρουτ, ελιές, ακόμα και πέτρες. Αλλά ως παιδί της Δυτικής Αττικής κι εγώ θα δηλώσω πως οι Ελιές και οι Χαρουπιές αποτέλεσαν την αρχή αυτού του επίπονου μα διασκεδαστικού παιχνιδιού. Το πόσες μελανιές, αίματα, γραντζουνιές και ουρλιαχτά απάρτιζαν το παιχνίδι εξαρτιόταν αποκλειστικά από εσένα.
Όπως και το ξέγνοιαστο κρυφτό στην γειτονιά μέχρι τις 11:30 το βράδυ, όλα τα παιχνίδια είχαν κάτι κοινό. Κανένας δεν ανησυχούσε. Ο κόσμος δεν ήταν καλύτερος τότε, απλά ήταν πιο απλός. Μην μιλάς σε ξένους, να είσαι πάντα με παρέα, μένε πάντα κοντά στην γειτονιά. Και κανένας δεν διαφωνούσε. Γιατί τότε, η γειτονιά, τα στενοσόκακα και οι γωνίες, το κάθε σπίτι και το κάθε δέντρο, ήταν σαν ένας καινούργιος κόσμος που ποτέ δεν βαριόσουν. Ποτέ δεν είχαμε ανάγκη Wii, PS3 PSP και έναν τετραπύρινο υπολογιστή με κάρτα γραφικών τελευταίας τεχνολογίας για να περάσουμε καλά. Είμασταν ευτυχισμένα. Είμαστε τα παιδιά των 90's -και κάτι-.
Εύχομαι να σας άρεσε το ανέμελο αυτό post.
Peace out~
