Ακούγοντας το Soul into Hades από Lacuna Coil, και λόγο κάποιων πρόσφατων εμπειριών αποφάσισα κι εγώ να θίξω το γνωστό-άγνωστο θέμα της ελευθερίας του πνεύματος. Παρόλο που το θέμα αυτό είναι εκτενές και θα μου έπαιρνε αιώνες να αναλύσω, θα αναφερθώ σε ένα συγκεκριμένο στενοσόκακο της μακροσκελούς αυτής "ελευθερίας".
Θα μιλήσω για την ελευθερία ενός πνεύματος εφηβικού, και τις αντιδράσεις της κοινωνίας, ή και των άλλων εφήβων. Μπορεί να παρατηρήσετε πως ο τρόπος με τον οποίο θα εξελιχθεί η ανάλυση του θέματος τείνει να γίνεται όλο και πιο προσωπικός, μα η αντικειμενικότητα θα μπορούσε μόνο να βεβηλώσει το θέμα. Έτσι, θα μιλήσω ανοιχτά, όπως κάνω συνήθως, όπως με μεγάλωσαν να κάνω.
H ελευθερία του πνεύματος είναι ένας όρος πολύπλοκος και χιλιοειπωμένος, με αποτέλεσμα να διαβρωθεί η έννοια του. Οι πιο γνωστοί έφηβοι που απαρνήθηκαν καθετί ορισμένο από τους στενούς θεσμούς μίας εσωστρεφούς κοινωνίας ήταν οι χίπις. Ευρέως γνωστό κίνημα, που άγγιξε πολλούς, και εξόργισε περισσότερους. Πολύ πιο παλιά όμως, υπήρξαν οι "ρομαντικοί". Οι Ρομαντικοί δεν ήταν άνθρωποι που τους καθόριζε η έννοια του ρομαντισμού όπως έχει καθιερωθεί σήμερα. Ρομαντικοί υπήρξαν από Μεσαιωνικούς χρόνους και ύστερα, δυστυχώς έχοντας σχεδόν εκλείψει σήμερα, και σίγουρα έχοντας απομείνει χωρίς την παλιά τους δόξα και αυθεντικότητα. Το κίνημα των Ρομαντικών "πρόσταζε" τους ακολούθους του να δρουν μόνο με το συναίσθημα, όποιο κι αν ήταν αυτό. Φόβος, Λύπη, Χαρά, Αγάπη, κτλπ. Καθώς ο φόβος και η αγάπη ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα τότε, μία μορφή τρέλας δημιουργήθηκε, έχοντας ως αποτέλεσμα την απόλυτη αναρχία συναισθημάτων μέσω της τέχνης κυρίως. Οι άνθρωποι αυτοί αγαπούσαν, έβγαιναν στους δρόμους και ούρλιαζαν από φόβο, τρέλα, πάθος, σκότωναν και σκοτώνονταν, παντρεύονταν και "χώριζαν", χωρίς να δίνουν σημασία στα όρια της κοινωνίας, ή τους νόμους. Πολλοί στράφηκαν στην ποίηση, την ζωγραφική, το τραγούδι και την πεζογραφία. Αρκετοί από αυτούς λατρεύτηκαν μεταθάνατον μα αυτός δεν είναι ο λόγος που τους αναφέρω. Οι Ρομαντικοί ήταν ελεύθεροι. Ουσιαστικά και απόλυτα ελεύθεροι, ακόμα κι αν ήταν σκλάβοι. Κατά την γνώμη μου, η ρίζα της ελευθερίας του πνεύματος πηγάζει από αυτούς. Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί δεν νοιαζόντουσαν αν η κοινωνία θεωρούσε ταμπού τα δημόσια φιλοσοφήματα, ή την όποια σεξουαλικότητα, την προτίμηση άλλων φύλων και την ανοιχτή σεξουαλική και προσωπική ζωή. Οι Ρομαντικοί πίστευαν πως αν κάποιος άξιζε να μάθει για αυτούς τότε θα μάθαινε για αυτούς όσα εκείνοι επέλεγαν, και όχι η κοινωνία.
H ελευθερία του πνεύματος είναι ένας όρος πολύπλοκος και χιλιοειπωμένος, με αποτέλεσμα να διαβρωθεί η έννοια του. Οι πιο γνωστοί έφηβοι που απαρνήθηκαν καθετί ορισμένο από τους στενούς θεσμούς μίας εσωστρεφούς κοινωνίας ήταν οι χίπις. Ευρέως γνωστό κίνημα, που άγγιξε πολλούς, και εξόργισε περισσότερους. Πολύ πιο παλιά όμως, υπήρξαν οι "ρομαντικοί". Οι Ρομαντικοί δεν ήταν άνθρωποι που τους καθόριζε η έννοια του ρομαντισμού όπως έχει καθιερωθεί σήμερα. Ρομαντικοί υπήρξαν από Μεσαιωνικούς χρόνους και ύστερα, δυστυχώς έχοντας σχεδόν εκλείψει σήμερα, και σίγουρα έχοντας απομείνει χωρίς την παλιά τους δόξα και αυθεντικότητα. Το κίνημα των Ρομαντικών "πρόσταζε" τους ακολούθους του να δρουν μόνο με το συναίσθημα, όποιο κι αν ήταν αυτό. Φόβος, Λύπη, Χαρά, Αγάπη, κτλπ. Καθώς ο φόβος και η αγάπη ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα τότε, μία μορφή τρέλας δημιουργήθηκε, έχοντας ως αποτέλεσμα την απόλυτη αναρχία συναισθημάτων μέσω της τέχνης κυρίως. Οι άνθρωποι αυτοί αγαπούσαν, έβγαιναν στους δρόμους και ούρλιαζαν από φόβο, τρέλα, πάθος, σκότωναν και σκοτώνονταν, παντρεύονταν και "χώριζαν", χωρίς να δίνουν σημασία στα όρια της κοινωνίας, ή τους νόμους. Πολλοί στράφηκαν στην ποίηση, την ζωγραφική, το τραγούδι και την πεζογραφία. Αρκετοί από αυτούς λατρεύτηκαν μεταθάνατον μα αυτός δεν είναι ο λόγος που τους αναφέρω. Οι Ρομαντικοί ήταν ελεύθεροι. Ουσιαστικά και απόλυτα ελεύθεροι, ακόμα κι αν ήταν σκλάβοι. Κατά την γνώμη μου, η ρίζα της ελευθερίας του πνεύματος πηγάζει από αυτούς. Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί δεν νοιαζόντουσαν αν η κοινωνία θεωρούσε ταμπού τα δημόσια φιλοσοφήματα, ή την όποια σεξουαλικότητα, την προτίμηση άλλων φύλων και την ανοιχτή σεξουαλική και προσωπική ζωή. Οι Ρομαντικοί πίστευαν πως αν κάποιος άξιζε να μάθει για αυτούς τότε θα μάθαινε για αυτούς όσα εκείνοι επέλεγαν, και όχι η κοινωνία.
Οι ανοιχτόμυαλοι αυτοί άνθρωποι οδηγήθηκαν βέβαια στα άκρα όταν άρχισαν να καταρέουν τα ίδια τα συναισθήματα που τους κρατούσαν διαφορετικούς από την μαζικοποιημένη υπακοή στα προσκείμενα, και έτσι κατέληξαν να κρύβονται επειδή τους κυνηγούσαν, με την πρόφαση της εξάσκησης μαγείας, ή και ανυπακοής στον Βασιλιά/Αυτοκράτορα/Άλλη φιγούρα εξουσίας ή στην Εκκλησία, κυρίως ως αιρετικοί.
Σήμερα όμως, σε εποχές όπου το ανοιχτόμυαλος είναι κάτι κοινό, και όχι προσβλητικό επίθετο, παρατηρείται και η σύνδεση του με κάτι χυδαίο, πρόστυχο, ανήθικος και άσεμνη συμπεριφορά. Αυτό όμως είναι εντελώς λάθος. Είναι ρατσιστικό και ανόητο, καθώς οι φιλελεύθεροι πνευματικά άνθρωποι είναι γνώστες των επιπτώσεων της ανηθικότητας, καθώς και της ηθικής. Απολύτως τίποτα δεν είναι λάθος σχετικά με κάποιον ο οποίος εμπιστεύεται τον εαυτό του τόσο, και αγαπά τον κόσμο τόσο, έτσι ώστε να μην κρύβεται σε μικρές τρύπες και δωμάτια, ανασαίνοντας λαίμαργα τον λιγοστό αέρα της απομόνωσης του που του αποφέρει ελευθερία. Δεν θεωρεί απαραίτητο να αποτραβηχτεί από την κοινωνία στην οποία προσφέρει ως νόμιμο μέλος, για να είναι ο εαυτός του. Παρόλα αυτά, άνθρωποι οι όποιοι είτε έχουν ανατραφεί, είτε έχουν καταλήξει να πιστεύουν ότι η εσωτερίκευση είναι η λύση, κατακρίνουν και καταδικάζουν τους φιλελεύθερους ρομαντικούς της σημερινής κοινωνίας ως όντα άσεμνα και προσβλητικά. Η αποκλειστικά ρατσιστική τους συμπεριφορά αποφέρει σε τρομερές συνέπειες, όπως παραδείγματος χάριν, την εσωτερίκευση και κρυψίνους συμπεριφορά των σημερινών εφήβων. Ανεξάρτητα από το ηλικιακό χάσμα, τα φιλελεύθερα παιδιά είναι ικανά να έχουν μία πολύ υγιής συναναστροφή με μεγαλύτερους, λόγο του διευρυμένου νοητικού τους πεδίου.
Ιδιαίτερα με τους γονείς (εάν υφίστανται) οι φιλελεύθεροι νέοι έχουν μία πολύ αρμονική σχέση. Γνωρίζουν, ή προσπαθούν να καταλάβουν και να μπουν στην θέση τους, καθώς τους κινεί την περιέργεια η ολοκληρωτική αγάπη των γονιών προς τα παιδιά τους. Οι νέοι όμως οι οποίοι εσωκλείονται από την κοινωνία και αναγκάζονται να κρύβονται είναι πιο πιθανό να ενστερνιστούν συμπεριφορές "χυδαίες" ή "άσεμνες" και ακόμα χειρότερα εάν κάτι συμβαίνει κρυφά, είναι κοινώς γνωστό πως θα πάει στραβά.
Δεδομένου αυτού λοιπόν, δεν πρέπει κατά την γνώμη μου να παραγκωνίζονται οι φιλελεύθεροι πνευματικά έφηβοι, ούτε να θεωρούνται όντα έκφυλα και φαύλα. Σε πιο προσωπικό επίπεδο οφείλω να πω πως υφίσταται ρατσισμός ανάμεσα και σε εφήβους. Σε διαμάχες οι οποίες είναι τώρα πια δεδομένες, σχετικά με την εμφάνιση, την συμπεριφορά και την προσωπικότητα μεταξύ εφήβων, οι ανοιχτόμυαλοι είναι οι πρώτοι στόχοι. Εντάξει, δεν μας ενδιαφέρει και πολύ, καθώς κατανοούμε την ψυχαναγκαστική αναγκαιότητα των εφήβων (και ιδιαίτερα των κοριτσιών) να πράττουν με βάση το διαίρει και βασίλευε, μα είναι ενοχλητικό και προσβλητικό. Δεν είναι το ίδιο, ο ανοιχτόμυαλος με τον σεξουαλικά και ηθικά άπρεπο. Η εφηβική κοινωνία σήμερα οδηγείται σε ηθική κατάπτωση και σαπίλα, εξαιτίας του ρατσισμού μεταξύ μας.
Ελαφρών ηθών θεωρείται η κοπέλα η οποία παρευρίσκεται σε διαδηλώσεις υπέρ των ομοφυλοφιλικών δικαιωμάτων, που είναι ανοιχτή για την ζωή της, που είναι ειλικρινής, ελεύθερη σχετικά με την εμφάνιση της (ότι την κάνει να νιώθει αυτή καλά) και απελευθερωμένη από τα πρέπει της αρρωστημένης κοινωνίας του σήμερα. Όχι όμως η κοπέλα η οποία έχει συνευρεθεί με την μισή πόλη, έχει κολλήσει τουλάχιστον τρία αφροδίσια νοσήματα και ντύνεται όπως ντύνεται όχι γιατί αρέσει σε αυτήν, αλλά γιατί αρέσει στους επόμενους στόχους της, αυτή που είναι μέρος της αρρωστημένης κοινωνίας του σήμερα.
Ελαφρών ηθών θεωρείται το αγόρι το οποίο διαμαρτύρεται για την εξευτελιστική κατάσταση της χώρας, που είναι ανοιχτός σχετικά με την ζωή του, ειλικρινής και ελεύθερος από τα κοινωνικά ταμπού, που ξέρει να αγαπά ολόψυχα και το δηλώνει (με όποιον τρόπο μπορεί) και που είναι εντάξει με την εμφάνιση του ακόμη και αν βγει στους δρόμους γυμνός (πράγμα όχι απίθανο). Όχι όμως το αγόρι που κατακρίνει τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις ( τουλάχιστον αυτές που δεν τον διεγείρουν), που συμπεριφέρεται απαίσια και απαξιωτικά σε οποιονδήποτε έχει απόψεις πιο σταθερές, ορθές, τεκμηριωμένες από αυτόν, που δεν ξέρει να χάνει, που αντικειμενοποιεί όλα τα θηλυκά, και επιδιώκει τον υλισμό, που η εμφάνιση του είναι τόσο επιτηδευμένη που αποπνέει την εσωτερική του ανασφάλεια την οποία συνήθως εξωτερικεύει μέσο της βίας (λεκτικής, ψυχολογικής ή σωματικής).
Αυτή λοιπόν η λανθασμένη κριτική της σημερινής κοινωνίας θα είναι και η αιτία της κοινωνικής σήψης που βιώνουμε, ιδιαίτερα ως έφηβοι.
Εξαιτίας αυτού θέλησα λοιπόν κι εγώ να γράψω την άποψη μου πάνω στο θέμα, και ζητώ συγνώμη εάν σας κούρασα. Ελπίζω να το απολαύσατε και να σας έκανε να σκεφτείτε. ~~
